امید، بزرگ‌ترین شوربختی است.
تو وقتی امید داری، یعنی فکر می‌کنی قرار است در آینده‌ای دور یا نزدیک به چیزی برسی. این به معنای این است که در حال حاضر چیزی را نداری، یعنی کمبود و فقدان.
کمبود و فقدان یعنی رنج، یعنی رنج کشیدن به امید فردا و از دست دادن امروز. تباهی امروز برای فردایی که معلوم نیست اصلا بیاید یا نه.
من می‌گویم بهتر است به چیزی امید نداشته باشیم و از همین الان و درست از همین موقع لذت ببریم.
بهتر است فکر نکنیم بعد از این چه خواهد شد، سعی کنیم لحظه‌ها را و لذت لحظه‌ها را با تمام وجود ببلعیم.
با این روش دیگر امروز قطعی را برای فردایی احتمالی از دست نخواهیم داد.
درباره این سایت