آدما از ترساشون حرف نمی‌زنن.
تصحیح می‌کنم که آدما از ترسای واقعی‌شون حرف نمی‌زنن.
ترسای واقعی اونقدر برات سنگین و وحشت‌زا هستن که حتی حاضر نیستی به زبون بیاریشون. انگار اگه ازشون حرف بزنی جون می‌گیرن و اتفاق می‌افتن.
ترس، یکی از درونی‌ترین و شخصی‌ترین حس‌هاست.
ممکنه در روزمره بگیم از فیلان و بهمان می‌ترسیم اما این‌ها همشون ترسایی هستن که خیلی عمیق نیستن. احتمالا اگه تلاش کنیم می‌تونیم باهاشون کنار بیایم اما ترسای واقعی اون ترسایی هستن که حتی در خلوت خودمون هم از فکر کردن بهشون هراس داریم.
بنظرم هربار که یکی از این ترس واقعی‌هامونو بریزیم دور، رشد کردیم و بزرگ شدیم.
واقعی‌ترین ترسون چیه؟
بهش غلبه کردید؟
کجای جدال با ترس‌هاتونید؟
درباره این سایت